تحلیل انتقادی نظریه های شهرسازی اسلامی در راستای تبیین مفهومی شهرسازی نوین اسلامی

پرداختن به نگاه های بومی و متناسب با شرایط فرهنگی در زمینه های علمی جهت حل مشکلات جوامع یکی از اصلی ترین رویکردهای پژوهشگران در عصر جهانی شدن می باشد. شهرسازی نیز به عنوان یکی از مهمترین دانش های موثر بر توسعه محیطی، لازم است متناسب با شرایط فرهنگی و اجتماعی جوامع مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد. لذا در این راستا شهرسازی اسلامی مد نظر متخصصین امور شهری در کشورهای اسلامی قرار گرفته و به آن پرداخته شده است. در تحقیق حاضر نیز با بررسی نگاه های گوناگون در زمینه شهرسازی اسلامی و استفاده از روش های اسنادی و کتابخانه ای جهت گردآوری اطلاعات، بر مبنای روش های تحلیل منطقی به بررسی منابع پرداخته شده و ضمن ارایه دسته بندی جدید از نگاه های مختلف در زمینه شهرسازی اسلامی، تلاش شده است تا گامی مثبت در زمینه پالایش دیدگاه های مرتبط با شهرسازی اسلامی برداشته شود. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد شهرسازی اسلامی واقعی، صرفا خود را محدود به شیوه ساخت ننموده و در آیات و روایات باقی نمی ماند. همچنین تقدیسی نبوده و به گونه ای حجران زده به شهر و مسایل آن نمی اندیشد و صرفا به دنبال مسایل ظاهری از شهر و شهرسازی و شیوه ساخت در شهرهای مسلمان نشین نبوده و اصل را بر اصول و مبانی اسلامی می نهد و با نگاهی عقلانی و متناسب با شرایط زمانی، مکانی، فرهنگی، اقتصادی و... به دنبال حرکت به سوی توسعه شهر است. این نوع نگاه پیرامون شهرسازی اسلامی جهت تمایزبخشی با سایر نگاه ها و ایجاد گفتمانی جدید جهت پیش برد بهتر و بیشتر آن، شهرسازی نوین اسلامی نامیده شده است.

کلیدواژه ها:

شهرسازی اسلامی ، اصول و مبانی ، اسلام ، شهرسازی ، نوین