تحلیل و ارزیابی سازگاری اراضی شهری با استفاده از مدل AHP محدوده ی موردمطالعه : نواحی پیرامون حرم مطهر علی ابن موسی الرضا شهر مشهد

برنامه ریزی کاربری اراضی، زیرمجموعه ی برناه ریزی شهری و فرایندی است که در آن به تعیین نحوه ی استفاده از زمین و الگوی پراکنش مکانی فضایی کاربری های شهری در راستای افزایش سطح رفاه شهروندان پرداخته می شود. یکی از مسایل اساسی در برنامه ریزی کاربری اراضی، سنجش و ارزیابی سازگاری و ناسازگاری کاربری های شهری است. به منظور سنجش کیفی سازگاری کاربری ها از ماتریس سازگاری استفاده می شود. در پژوهش حاضر با تلفیق مدل AHP و آنالیزهای تحلیل سازگاری در نرم افزار GIS، به طبقه بندی نواحی پیرامون حرم حضرت رضا (ع) در سه سطح محدوده هایی با کاربرهای سازگار، نسبتا ناسازگار و ناسازگار پرداخته ایم. از آنجا که محدوده ی موردنظر به عنوان مرکز شهر مشهد ایفای نقش می کند و اراضی شهری از قیمت بالایی برخوردارند، لزوم استفاده بهینه از این اراضی و جایگزینی کاربری های ناسازگار به خوبی محسوس است. یافته های پژوهش بیان می کند که حدود 55% از اراضی در وضعیت سازگار قرار دارند و حدود 1% از اراضی محدوده به کاربری های ناسازگار اختصاص دارد.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی شهری ، سازگاری ، مدل AHP ، نواحی پیرامون حرم حضرت رضا (ع)