هنجارگریزی معنایی در قصیده رحل النهار بدر شاکر السیاب

هنجارگریزی، بحثی در نقد صورتگرا و یکی از نظریه های ادبی معاصر است که مبنای آن بر پایه علم بلاغت استوار می باشد. در رویکردهای جدید زبان شناختی، نظریه پردازان معاصر هنجارگریزی را ابزار شعرآفرینی معرفی کرده اند و برای آن انواع گوناگونی برشمرده اند. در این میان، هنجارگریزی معنایی بیش از همه در عرصه شعر بازخورد دارد. شاعر با به کارگیری این صنعت و طولانی کردن فرایند ادراک مخاطب، پیام هنری خویش را به وی عرضه می کند، چراکه در این نوع از هنجارگریزی، بازی دال ها، گریز و سیلان معنا را به دنبال دارد که باعث تعویق معنا و ایجاد خوانش های متعدد در ذهن مخاطب می شود. گذری بر شعر سیاب، گرایش وی به کاربرد رمز و اسطوره را در بازپرداخت مفاهیم شعری خویش، آشکار می سازد. وی با چنین رویکردی، عناصر زیباشناختی کلام خویش را افزوده، کارکرد واژگان زبانی را رنگی مجازی بخشیده است. نمودهای بیانی علم بلاغت در شعر سیاب، جلوه هایی از هنجارگریزی معنایی هستند که نگارندگان به بررسی این عناصر در قالب دو محور جانشینی و همنشینی در قصیده رحل النهار و کارکرد آنها در بازتاب پیام شعری وی پرداخته اند و از این رهگذر، تبیین نموده اند که بسامد بهره مندی وی از عناصر بلاغی و طولانی کردن فرایند ادراک مخاطب، تاثیر شگرفی بر همراهی مخاطب با معانی شعری وی دارد.

کلیدواژه ها:

برجسته سازی ، هنجار گریزی معنایی ، جانشینی ، همنشینی ، نمودهای بیانی