تببین جایگاه سرمایه اجتماعی در ارتقاء کیفیت محیطی محلات با تاکید بر اصول حکم روایی خوب شهری(نمونه موردی: محله شهرآرامشهد)

توسعه شهرها؛ افزایش جمعیت و به طبع آن رشد جمعیت شهرنشینی باعث ایجاد نابرابری های اجتماعی، اقتصادی، توسعه نا متوازن شهر، افت کیفیت محیطی شهرها و محلات شده است. همچنین تا به امروز استراتژی های برنامه ریزی جامع نتوانسته اند فضاهایی را ایجاد کنند که به نیازهای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی شهروندان پاسخ دهد. تمامی موارد گفته شده، نیاز به رویکردهای نوین برای حل این مسائل در شهرهای امروزه را افزایش داده است. مدیریت شهری به شیوه سنتی با توجه به پیچیده تر شدن مشکلات در شهرها، جوابگوی اداره بهینه شهرها نمی باشد به همین منظور در سال های اخیر رویکردهای متفاوتی در حوزه مدیریت شهری به منظور عملکرد بهتر و بهینه این مدیریت مطرح شده است که از جمله مهم ترین این رویکردها میتوان به حکم روایی خوب شهری اشاره نمود. یکی از مفاهیم مهم در توسعه محله ای، مفهوم به کارگیری از سرمایه اجتماعی است.از اینرو تحقیق حاضر با هدف ارتقاء کیفیت محیطی محلات با تاکید بر اصول حکم روایی خوب شهری درصدد است ملاحظات این رویکرد را در مقیاس خرد بر محله شهرآرا در منطقه ۹ شهرداری مشهد مورد بررسی قرار دهد. پژوهش موردنظر با توجه به نوع تحقیق، از نوع تحقیقات همبستگی و توصیفی می باشد و برای گردآوری اطلاعات و داده ها از مطالعات کتابخانه ای و بررسیهای میدانی از نوع برداشت میدانی و پرسشنامه همراه با مصاحبه و مستندسازی استفاده شده است. برای تجزیه وتحلیل اطلاعات و دستیابی به راهبردها از مدل SWOT و QSPM استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش ساکنین و کسبه محله شهرآرا می باشد که با استفاده از فرمول کوکران نمونه ای به حجم ۳۷۸ پرسشنامه دست پیدا نمودیم.ملاحظات این نتایج نشان میدهد که: مهم ترین راهبردهای استخراج شده در ارتقاء کیفیت محیطی محلات با تاکید بر اصول حکم روایی خوب شهری را میتوان بهبود مشارکت مستقیم مردم در تمامی مراحل پروژه ها (۳.۸۰)، ارتقاء تعاملات اجتماعی (۳.۶۵)، و ارتقاء سرزندگی (۳.۵۷) اشاره نمود.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، حکم روایی خوب شهری ، کیفیت محیطی ، محله شهرآرا