اثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل آشفتگی، تحمل ناپذیری بلاتکلیفی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی

زمبنه و هدف : پژوهش حاضر با آثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل آشفتگی, تحمل ناپذیری بلاتکلیفی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی انجام شد.روش پژوهش: این پژوهش شبه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. بود. جامعه اماری اینپژوهش شامل بیماران مراجعه کننده به بیمارستان تخصصی قلب جوادالائمه در شهر مشهد در بازه زمانی فروردین تا خرداده ۱۴۰۱بود که به تشخیص پزشک متخصص قلب و عروق. نارسایی قلبی تشخیص داده شدند که به دو گروه ازمایش و کنترل به صورتتصادقی جایگزین شدند. ابزارهای اندازه گیری پژوهش شامل مقیاس تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر(۲۰۰۵)، مقیاس تحمل ناپذیریبلاتکلیفی از فریستون (۱۹۹۴) بود.گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ‎۹۰ دقیقه ای تحت طرحواره درمانی قرار گرفتند. نتایج با استفادهاز روش های آمار آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرردر نرم افزار SPSS نسخه ۲۶مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که طرحواره درمانی بر تحمل آشفتگی در مبتلایان بهنارسایی قلبی در گروه پیش آزمون و پس آزمون موثر بود. نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نیز نشان داد.نتبجه گیری: آموزش استفاده طر حواره درمانی به عنوان یک روش مداخله ای موثر در کاهش تحمل اشفتگی و تحمل ناپذیریبلاتکلیفی توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

تحمل آشفتگی ، تحمل ناپذیری بلاتکلیفی ، طرحواره درمانی ، نارسایی قلبی