روش تحلیل گفتمان و میزان انطباق آن با اندیشه سیاسی اسلام

وجه به معارف و علوم انسانی به مدد مولفه‎های فرهنگ بومی، در خلق و تحکیم جامعه، نقش بسزایی داشته و از این جهت پیوند وثیقی با سیاست ها و راهبردهای فرهنگی در دانشگاه ها و مراکز علمی - تحقیقاتی دارد. با توجه به چنین وظیفه و جایگاهی ، یکی از راهبردهای اصلی هر نظام سیاسی، پایه‎گذاری یا بازتولید دستگاه فکری در حوزه علوم انسانی است که با توجه به اهداف و آرمان های کلان جامعه و با الهام از جهان‎بینی و خرد جمعی، به تبیین و ترسیم راهکارهای بلندمدت کشور پرداخته و سایر نهادهای دست‎اندرکار اداره امور را تغذیه فکری نماید.    با ملاحظه واقعیات جاری و حاکم بر جامعه و به ویژه برنامه های آموزشی و پژوهشی دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی در ایران، به نظر می‎رسد آن‎طور که شایسته است، دستگاه تولید علم در حوزه‎های مختلف علوم انسانی، کارآمدی لازم را نداشته و این آفت ناشی از عدم شناخت نیازهای جامعه و مقتضیات بومی و همچنین سیطره ترجمه بر تولید متون علمی و تناقض بین عمل و نظریه در حوزه علوم انسانی و ضعف تئوریک در گرایش های علوم انسانی است.در این راستا یکی از راهبردهای مورد نظر برای پویایی و بازتولید یک نظام علوم انسانی جامع‎نگر و مترقی متناسب با مقتضیات زمان، بومی‎سازی یافته‎های علوم انسانی از طریق انطباق تئوری‎ها و تحقیقات با مسائل و مشکلات و بر پایه فرهنگ خاص کشور باشد. در این راستا نگارنده در این مقاله بر آن است تا ضمن معرفی روش تحلیل گفتمان، به بومی سازی آن (سازگاری / عدم سازگاری و میزان انطباق) در جامعه ایران بر مبنای اندیشه سیاسی اسلام بپردازد.

کلیدواژه ها:

روش گفتمان ، بومی‎سازی ، علوم انسانی ، انطباق و اندیشه سیاسی اسلام.