تبیین شاخصه های رویکرد بومگرایی در طراحی مجتمع های آموزشی مقطع ابتدایی

یکی از ارکان اساسی تکوین ، توسعه و انتقال عناصر فرهنگی جامعه ، نظام آموزش و پرورش آن است . مقوله آموزش رسمی در کشور ایران دارای سابقه طولانی است و مدارس بخش مهمی از بناهای تاریخی کشور را تشکیل می دهند. علیرغم تغییراتی که در دورههای مختلف تاریخی روی داد اما آموزش همواره اهمیت خود را حفظ کردهاست . ساختمانهایی که امروزه در سطح شهرها معرف معماری معاصر ایران به شمار می روند، اغلب فاقد مبانی نظری و ویژگی های بومی هر شهر هستند. جهت دستیابی به شهر و بناهایی اصیل ، فضاهای آموزشی از طریق آموزش افراد جامعه و فضای کالبدی خود، نقشی اساسی ایفا می کنند. هدف از انجام این پژوهش یک رویکرد مبتنی بر زیست بوم در جهت بالا بردن کیفیت یادگیری و افزایش حس تعلق دانش آموزان به محیط تحصیل در نظر گرفته شدهاست . با توجه به بررسی سوابق و تحقیقات صورت گرفته توسط سایر نویسندگان و پژوهشگران در زمینه طراحی مجتمع آموزشی ، مشاهده گردید که علی رغم کاربردها و مزایای فراوانی که این روش ها دارند؛ اما روشهای مطرح شده دارای چالش ها و مشکلاتی از قبیل عدم توجه به عوامل زیست محیط ، نادیده گرفتن هویت شهری ، غریبه شدن با فرهنگ محیط ، و از این قبیل مولفه ها هستند. تحقیقات این پژوهش بر مبنای ابزار جمع آوری اطلاعات منابع مکتوب، اسناد و مدارک، نقشه ها، نگرش و مشاهدات عینی تنظیم گردیده است .

کلیدواژه ها:

طراحی مجتمع آموزشی ، بومگرایی ، سنت و مدرنیته ، روانشناسی کودک