امکان سنجی استفاده از انرژی های تجدیدپذیر در شرق ایران با هدف توسعه پایدار شهری

گرایش به بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیر و کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی از رویکردهای اصلی جوامع توسعه یافته و در حال توسعه در حوزه تامین انرژی در چند دهه اخیر بوده است. برخی از معضلات جدی جهان معاصر همچون آلودگی هوای شهرها، تغییرات اقلیمی و اثرات مخرب آن بر محیط زیست و زیست پذیری کانون های جمعیتی فعلی، به فرایند اتخاذ تصمیمات جدی در این زمینه شتاب بیشتری داده است. کشور ایران نیز با وجود برخورداری از منابع عظیم سوخت های فسیلی، طی سال های اخیر با مشکل تامین انرژی مواجه بوده؛ به گونه ای که این روند شکل تصاعدی به خود گرفته است. از این رو امکان سنجی بهره مندی از انرژی های نو از ملزومات پاسخگویی به نیازهای آتی کشور به شمار می آید که با توجه به ماهیت این نوع از انرژی و وابستگی آن به ویژگی های اقلیمی هر منطقه، در این پژوهش پس از مروری بر ویژگی های اقلیمی مناطق مختلف کشور، ظرفیت مناطق شرقی ایران به عنوان یکی از مستعدترین بخش های کشور جهت توسعه انرژی های تجدیدپذیر مورد بررسی قرار می گیرد. همچنین برخی مناطق شهری به عنوان نمونه موردی تحلیل شده است. طبق محاسبات صورت گرفته، با توجه به ظرفیت بالای انرژی بادی و خورشیدی در این منطقه، استفاده از این انواع انرژی در این محدوده جغرافیایی و مناطق مشابه نه تنها سبب ارتقای امنیت انرژی و صرفه اقتصادی می شود بلکه به ارتقای برخی از شاخص های مهم در زمینه توسعه شهری از قبیل بهبود کیفیت هوا و محیط زیست شهری، کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، فرصت های شغلی مبتنی بر فناوری های نوین، پایداری انرژی و ... اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

انرژی تجدیدپذیر ، انرژی های نو ، محیط زیست ، آلودگی هوا ، انرژی بادی ، انرژی خورشیدی