استفاده شخصی از فضاهای شهری، تهدیدی برای حقوق شهروندی

امروزه نگاه حقوقی به فضاهای عمومی شهرها به عنوان یک ضرورت اساسی در مطالعات شهری محسوب می شود زیرا اصل فراموش شده در نظام مدیریت شهرهای ایران و حتی طرح های توسعه شهری، توجه به شهر و ارتباطش با شهروند می باشد. از این رو برای بهتر شدن و نظم بخشیدن به این روابط و کارکرد شهر، مفاهیمی مانند حق به شهر، عدالت اجتماعی و رعایت حریم خصوصی مطرح می شود. امروزه این اصل پذیرفته شده است که کلیه ی شهروندان بایستی در دسترسی و استفاده از فضاهای شهر، دارای فرصت ها و شرایط برابر باشند و منافع شخصی نباید به منافع جمع خدشه وارد کند. اما متاسفانه با رواج فرهنگ فردگرایی مفرط، قلمرو گرایی، آزادی خواهی و نقض قوانین در جوامع شهری به خصوص شهرهای ایران باعث اشکار شدن نمونه هایی مختلف تعریف حریم شخصی نامتعارف و تجاوز به این فضاها شده است که خود زمینه ساز زنجیره ای از مشکلات دیگر در شهرها است. تحقیق حاضر با هدف مطالعه و ریشه یابی نظری علل استفاده های شخصی از فضاهای عمومی(شامل معابر و فضاهای باز و فضای اطراف ملک) که نقض حقوق شهروندی را به دنبال دارد، انجام شده است. روش مورد استفاده بر حسب هدف کاربردی و از نظر روش بررسی توصیفی-تحلیلی است. روش گردآوری اطلاعات نیز از نوع اسنادی است که با مرور کتب و مقالات مرتبط با موضوع سعی شده است تا چارچوب نظری برای ریشه یابی به معظلات شخصی سازی از فضاها مطرح شود.در تحقیق حاضر، ترسیم چارچوب نظری پژوهش با مطالعه و بررسی روابط شاخص های تحقیق و به کمک پیشینه نظری پژوهش صورت گرفته است. این چارچوب نظری نشان می دهد که حق مالکیت یک ملک فراتر از محدوده ملک گسترش یافته است که این نشان از سبک زندگی شهری و رواج فرد گرایی در بین افراد دارد. همچنین عملکرد ضعیف ساختار مدیریت شهری نیز به این معضل دامن زده است.

کلیدواژه ها:

فضای عمومی ، حقوق شهروندی ، شهروند واقعی ، مدیریت شهری ، قانون گریزی و...