بررسی رابطه بین سن و شاخص چربی احشایی

هدف:تجمع چربی احشایی یک نگرانی مهم برای سلامتی است که با اختلال عملکرد متابولیک، بیماری های قلبی عروقی و سایر شرایط مزمن مرتبط است. چربی احشایی با افزایش سن تمایل به افزایش دارد، اما مسیر در طول عمر به طور کامل مشخص نیست. هدف این مطالعه روشن کردن ارتباط بین سن و چربی احشایی با تعیین شاخص چربی احشایی در بزرگسالان در طیف سنی وسیعی است. ما فرض می کنیم که شاخص چربی احشایی از بزرگسالی تا میانسالی به طور پیوسته افزایش می یابد، اما در سال های بعد سرعت می گیرد. کمی کردن رابطه بین سن و شاخص چربی احشایی زمانوپیشرفت تجمع چربی احشایی را در طول عمر مشخص می کند.روشپژوهش: این مطالعه با هدف کمی کردن رابطه بین سن و درصد توده عضلانی اسکلتی بزرگسالان شهر اردبیل(۱۰۸ نفر) از سن ۱۸ تا ۸۰ سال انجام شد. برای تجزیه و تحلیل بیشتر رابطه، شرکت کنندگان به سه گروه سنی تقسیم شدند: گروه سنی جوان ۳۹-۱۸) سال)، گروه سنی میانسال ۶۴-۴۰) سال)، و گروه سنی سالمند (بیش از ۶۵ سال). درصد عضلات اسکلتی با دستگاه ترکیب بدنی بیوامپدانس مورد ارزیابی قرار گرفت. این دستگاه با ارسال یک جریان الکتریکی ملایم در بدن و اندازهگیری مقاومت عمل میکند که میتواند کل آب بدن، توده چربی و توده بدون چربی را تخمین بزند. رابطه بین سن و شاخص چربی احشایی با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی Tukey HSD استفاده شد. داده ها با استفاده از نرمافزار Microsoft Excel۲۰۱۶ و SPssV.۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: ضریب همبستگی پیرسون (R۲)بین سن و شاخص چربی احشایی برای کل نمونه (R۲=۰.۰۰۲) بود که نشان دهنده ارتباط مثبت بسیار ضعیف و ناچیز بین سن و شاخص چربی احشایی است. در گروه جوان (n=۵۴)، میانگین سنی۲۵/۷±۵/۱ و شاخص چربی احشایی ۴/۸±۲/۲ بود. شاخص چربی احشایی در جوانان تنوع گستردهای را نشان داد(از ۲/۱ تا .(۹/۷ در گروه میانسال((n=۴۱ میانگین سنی ۴۸/۲±۶/۳ و شاخص درصد چربی ۵/۵±۲/۸ بود. شاخص چربی احشایی در گروه میانسال هم تنوع گستردهای داشت(از ۲/۳ تا .(۱۰/۲بیشترین میانگین شاخص چربی احشایی مربوط به گروه سنی سالمند((n=۱۳ با میانگین شاخص چربی احشایی ۶/۲±۳/۱ بود که با گروه میانسال همپوشانی وجود داشت. میانگین سنی در این گروه۷۱/۵±۶/۹ با دامنه ۸۰-۶۲ سال بود. نتایج آزمون اماری آنووای یک طرفه تفاوت معنی داری را در میانگین شاخص چربی احشایی بین گروه های جوان، میانسال و سالمند نشان نداد .(P =۰/۳۶۲) همچنین آزمون های تعقیبی Tukey HSD تفاوت معنی داری را بین هیچ یک از دو گروه سنی نشان نداد. به طور خلاصه، تجزیه و تحلیل همبستگی نشان داد که هیچ ارتباطی بین سن و شاخص چربی احشایی در طول عمر بزرگسالی وجود ندارد. علاوه بر این تفاوت معنی داری نیز بین گروه ها در شاخص چربی احشایی مشاهده نشد.نتیجه گیری:این مطالعه مقطعی با هدف تبیین رابطه بین سن و تجمع چربی احشایی، اندازه گیری شده با شاخص چربی احشایی انجام شد. ما فرض کردیم که شاخص چربی احشایی افزایش خطی ثابتی را از بزرگسالی تا پیری نشان میدهد. با این حال، نتایج این فرضیه را تایید نکرد. تجزیه و تحلیل ۱۰۸ شرکتکننده ۱۸ تا ۸۰ ساله نشان داد که بین سن و شاخص چربیاحشایی همبستگی بسیار ضعیفی وجود دارد. علاوه بر این، هنگام مقایسه شاخص چربی احشایی بین گروه های جوان ۱۸-۳۹) سال)، میانسال ۶۴-۴۰) سال) و سالمندان (بیش از ۶۵ سال) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. این یافته ها نشان می دهد که چاقی احشایی، همانطور که توسط شاخص چربی احشایی اندازه گیری می شود، با افزایش سن به تدریج تسریع نمی شود. برخلاف مطالعات قبلی، ما شاهد بدتر شدن چاقی شکمی از جوانی تا پیری نبودیم. به نظر می رسد که رسوب چربی احشایی ممکن است یک مسیر خطی را در بزرگسالی دنبال نکند. چاقی احشایی ممکن است به شدت تحت تاثیر عوامل دیگری غیر از افزایش سن، مانند ژنتیک، سبک زندگی، و سلامت متابولیک قرار گیرد. تحقیقات بیشتر در مورد تاثیرات فعالیت، تغذیه و تغییرات ترکیب بدن بر تجمع چربی احشایی ضروری است. مطالعات طولی نیز برای ارزیابی مسیرهای درون فردی در شاخص چربی احشایی در طول زمان مورد نیاز است. نتایج ما پیچیدگی چاقی احشایی و نیاز به مطالعه عمیقتر عوامل تعیین کننده و الگوهای پیشرفت آن را در طول فرآیند پیری نشان میدهد.