پیش بینی خودجرحی بدون قصد خودکشی بر اساس در معرض قرارگرفتن، انتظارات پیامد و خودکارآمدی اجتنابی در دانشجویان دانشگاه گیلان

مقدمه: با توجه به نقش عوامل شناختی و محیطی در بروز و ادامه خودجرحی، هدف پژوهش حاضر پیش بینی خودجرحی بدون قصد خودکشی بر اساس در معرض قرارگرفتن، انتظارات پیامد و خودکارآمد اجتنابی در دانشجویان است.روش: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. نمونه پژوهش ۲۶۴ دانشجوی دانشگاه گیلان در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود که به صورت دردسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، پرسشنامه خودزنی سانسون و همکاران (۱۹۹۶)، مقیاس در معرض گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی زلکوویچ و کول (۲۰۱۴)، پرسشنامه انتظارات پیامد خودجرحی بدون قصد خودکشی هاسکینگ و رز (۲۰۱۶) و مقیاس خودکارآمدی اجتناب از خودجرحی بدون قصد خودکشی سیزز و همکاران (۲۰۱۴) استفاده شد. داده ها به وسیله تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شدند.نتایج: نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که ۳/۴۴ درصد از واریانس خودجرحی بدون قصد خودکشی توسط در معرض قرارگرفتن، انتظارات پیامد و خودکارآمدی اجتنابی پیش بینی می شود و بین آن ها خودکارآمدی اجتنابی و انتظارات پیامد به ترتیب با پیش بینی ۸/۲۴ درصد و ۸/۲۳ درصد از واریانس خودجرحی بدون قصد خودکشی، بیشترین سهم را داشتند.بحث و نتیجه گیری: نظر به این که در معرض قرارگرفتن، انتظارات پیامد و خودکارآمدی اجتنابی می توانند خودجرحی بدون قصد خودکشی را پیش بینی کنند، یافته های این پژوهش می تواند به پیشگیری از این رفتار و طرح ریزی برنامه های آموزشی و درمانی کمک کند تا دانشجویان کمتر در معرض آسیب های حاصل از این رفتار قرارگیرند

کلیدواژه ها:

انتظارات پیامد ، خودجرحی ، خودکارآمدی اجتنابی ، در معرض قرارگرفتن