پدیدارشناسی الهیاتی روزه

پدیدارشناسی به نوعی بازگشت به آغاز و سرچشمه­هاست و اقدامی در راستای از سرگیری ارتباط زنده با واقعیت. همچنین، پدیدارشناس سعی می­کند با گام­هایی همانند تعلیق و تقلیل ایدتیک و تقلیل پدیدارشناختی به روایت هوسرل و تقلیل، تقویم و ساختارشکنی از نگاه هایدگر و دیگر مولفه­ها، ارتباطی نو و زنده و فعال با امور برقرار کند. پرسش­های اساسی این پژوهش عبارتند از: پدیدارشناسی الهیاتی چیست؟ و چگونه می­توان روزه­داری را بنابر رویکرد پدیدارشناسانه الهیاتی تحلیل کرد؟ برخی از دستاوردهای این تحقیق به این قرار است: یکم. در پدیدارشناسی الهیاتی به روایت نگارنده، قلب محور پیشاتاملات و عقل به مثابه شان قلب، محور تاملات و خدا  راهبر کلیت پدیدارشناسی است؛ دوم. پدیدارشناسی الهیاتی، سه گام اساسی دارد: پس زدن قلب از خویش و نماها و پدیدارهای مالوف، پس زدن قلب از جلوه­های قدسی و عطف توجه به سرچشمه جلوه­ها، و ترجمه دریافت­های پیشاتاملی به ساحت تامل به مدد عقل؛ سوم. مولفه دیگری که در پدیدارشناسی الهیاتی نقش اساسی دارد انسان کامل است و دقیقا به همین دلیل، آیات و روایات در پدیدارشناسی الهیاتی سهم مهمی دارد. چون آیات و روایات بنوعی کشف تام و اتم انسان کامل است؛ چهارم. بنابر نگاه پدیدارشناسانه الهیاتی می­توان در مقام ترجمه و تامل عقل، آیدوس روزه­داری را حضور و مراقبه و تسلیم دانست که با نهادینه شدن این آیدوس در زندگی، زندگی ما سراسر روزه­داری می­شود؛ پنجم. پدیدارشناسی الهیاتی بیان امر ناپیدا و نادیدنی پنهان شده در آن چیزی است که دیدنی است. در فرایند نجات پدیدار، روزه منحصر به یکی یا چند جلوه محدود این جهانی یا فراطبیعی نمی­شود. به عبارتی، پژوهشگر در تاملات پدیدارشناسانه باید تمهیداتی را رقم زند تا جلوه­ای از روزه، جلوه­های دیگر را مستور نکند.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی الهیاتی ، قلب ، عقل ، انسان کامل ، روزه ، حضور ، بیکران