ضایعات پاتولوژیک کبدی در ماهی هامور معمولی Epinepheluscoioides قرار گرفته در معرض بنزوآلفا پایرن

بنزوآلفاپایرن (BaP)، آلاینده محیطی جهانی که در هوا، آب و رسوب وجود دارد،. BaP به راحتی از طریق تمام مسیرهای تماسی جذب شده و قادر به عبور از غشاء پلاسمایی بیشتر انواع سلول ها می باشد. تحقیق حاضر جهت مطالعه اثرات BaP بر ساختار بافتی کبد ماهی هامور معمولی Epinepheluscoioidesقرار گرفته در معرض غلظت های مختلف BaP صورت گرفت. برای این منظور ۱۰۰ عدد ماهی هامور معمولی (میانگین وزنی ۵±۱۸۳ گرم و میانگین طولی ۱±۲۰ سانتیمتر) پس از طی ۱ هفته سازش با شرایط آزمایشگاهی، به مدت ۱۴ روز با غلظت های مختلف بنزوآلفاپایرن (۲، ۲۰ و ۲۰۰ mg/kg) و به صورت درون صفاقی تزریق شدند. در روزهای ۰، ۲، ۷ و ۱۴ قطعاتی به ضخامت ۵/. سانتیمتر از بافت کبد جهت مطالعات هیستوپاتولوژیک اخذ و در محلول فرمالین بافر %۱۰ تثبیت شد. مقاطعی به ضخامت ۵ میکرومتر از بافت ها تهیه گردیده و با رنگ هماتوکسیلین و ائوزین برای بررسی با میکروسکوپ نوری رنگ آمیزی شدند. در بافت کبد ماهیان گروه های کنترل و کنترل حلال ضایعه پاتولوژیکی مشاهده نشد. از جمله ضایعات بافتی ایجاد شده در طول دوره آزمایش می توان به واکوئولاسیون هپاتوسیت ها، افزایش مراکز ملانوماکروفاژی، اتساع فضای دیس و اتساع سینوزوئیدی، نکروز کانونی، هیپرتروفی سلول های کبدی، مرزنشینی هسته و دژنراسیون سلول های کبدی اشاره کرد. در تمام روزها شدت و وسعت ضایعات مشاهده شده، با افزایش غلظت افزایش می یافت. بیشترین آسیب های بافتی ایجاد شده در بافت کبد تیمار mg/kg۲۰۰BaP در روز هفتم آزمایش مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

پاتولوژی ، بافت کبد ، بنزوآلفاپایرن ، ماهی هامور معمولی