تحلیل و بررسی تاثیر آیین مانویت بر فرهنگ ایران باستان

چگونه ممکن است جهان درباره اسلام، تاریخ، فرهنگ، دین، عشق و محبت، جنگ و عقیده سخن بگوید و نامی از فرهنگ و ادبیات ما در آن نباشد. در سرتاسر تاریخ جهان، هیچ امر و واقعه مهمی پدید نیامده مگر به گونه ای که با کشور ایران پیوند داشته است. هدف اصلی مقاله حاضر شناخت فرهنگ ایران باستان در ادبیات پارسی پس از اسلام است، اما با توجه به گستردگی موضوع، تحقیق به یکی از آئین های دوران باستان یعنی مانویت محدود شده است و از میان شعر و نثر پارسی در این دو سده، «شاهنامه» انتخاب و ابیاتی را که به ظهور مانی اشاره دارد، با دقت مورد تفحص قرار گرفته است. در این نوشتار سعی شده است با توجه به ماهیت نظری آن، استفاده از پژوهش کتابخانه ای و روش توصیفی و تحلیلی و بر اساس متدهای متداول در علوم انسانی و مطالعات تاریخی به شیوه جمع آوری داده ها پرداخته شود. این پژوهش می تواند جنبه های مبهم دین مانویت، اندیشه ها و باورهای موجود در آن و این که چگونه توانست تاثیر خود را بر ایرانیان حفظ کند و حتی روزگاری قلمرو خود را در بیرون از ایران نیز گسترانید، تبیین نماید. در خلال این مقاله به این نکته رسیدیم که مانی ایرانی را باید یکی از پدران آموزش وپرورش دانست چراکه او بود که فراهم آوردن وسایل آموزش وپرورش درست (دارای هدف) را برای کودکان و نوجوانان مهم ترین تکلیف مدیریت یک جامعه (دولت) قلمداد کرد.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، فرهنگ باستان ، شاهنامه ، مانی و آیین مانویت