اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر توجه معطوف به خود و تنظیم هیجان زوجین متقاضی فرزندخواندگی

فرزندخواندگی راه حلی منطقی جهت تامین نیاز ذاتی مراقبت فرزندان است. بنابراین این پژوهش با هدف اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر توجه معطوف به خود و تنظیم هیجان زوجین متقاضی فرزندخواندگی انجام شد. این پژوهش تجربی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زوجین متقاضی فرزندخواندگی در مرکز مشاوره گلستان شهر گرگان تشکیل دادند. تعداد ۳۰ نفر به صورت در دسترس از زوجین ارجاع داده شده از بهزیستی به مرکز مشاوره گلستان بر اساس ملاکهای ورود و خروج انتخاب شدند و سپس به دو گروه آزمایش و گروه گواه (هر گروه ۱۵ نفر)، به طور مساوی و به صورت تصادفی انتساب شدند. گروه آزمایش تحت ۸ جلسه درمان شناختی رفتاری قرار گرفتند و گروه گواه تا پایان پژوهش، هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها به کمک پرسشنامه کانون توجه وودی و همکاران (۱۹۹۷) و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گرانفسکی و همکاران (۱۹۹۱) جمع آوری و با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که گروه های آزمایش در مرحله پس آزمون از نظر توجه معطوف به خود و تنظیم هیجان تفاوت معنی داری داشتند .(P<۰/۰۵) با توجه به نتایج به دست آمده میتوان گفت، به کار بردن درمان شناختیBرفتاری میتوانند تاثیر معنی داری بر توجه معطوف به خود و تنظیم هیجان زوجین متقاضی فرزندخواندگی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، توجه معطوف به خود ، تنظیم هیجان ، فرزندخواندگی