اثربخشی آموزش تئوری ذهن بر همدلی و کفایت اجتماعی دانش آموزان

هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش نظریه ذهن بر همدلی و کفایت اجتماعی دانشآموزان دختر دبستانی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه ششم دبستانهای شهرستان گز برخوار واقع در بخش مرکزی شاهین شهر و میمه در سال تحصیلی ۹۹ ۱۳۹۸ - به تعداد ۴۵۷ نفر بودند. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. متغیر مستقل، آموزش نظریه ذهن و متغیرهای وابسته، همدلی و کفایت اجتماعی بود. تعداد نمونه ۳۰ نفر بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند. ابتدا هر دو گروه پیش آزمون شدند، پس از آن گروه آزمایشی، مداخله آموزشی ۷ جلسه ای مربوط به نظریه ذهن را دریافت نمودند. سپس افراد هر دو گروه تحت پسآزمون قرار گرفتند. ابزار این پژوهش شامل مقیاس همدلی نقی زاده وهمکاران (۱۳۹۱) و مقیاس کفایت اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۰)، بود. یافته ها در مورد همدلی((F =۲۹/۵۵۰ و کفایت اجتماعی(( F=۲۲۲/۷۳۴ در سطح ۰/۰۰۰ معنی دار بود. بنابر این می توان نتیجه گرفت، آموزش نظریه ذهن بر همدلی و کفایت اجتماعی دانش آموزان دختر پایه ششم دبستان موثر میباشد.

کلیدواژه ها:

نظریه ذهن ، کفایت اجتماعی ، همدلی ، دانش آموزان دختر