مروری بر تاثیر دورپای بهینه بر عملکرد دوچرخه سواران جاده

هدف از اجرای پژوهش حا ضر مروری بر تاثیر دورپای بهینه بر عملکرد دوچرخه سواران جاده ا ست. دورپا تعداد چرخش پدال در یک دقیقه می باشد. دورپا به طور گسترده ای به عنوان یک عامل مهم و موثر در صرفه جویی انرژی، توان خروجی، خستگی و عملکرد حین دوچرخه سواری پذیرفته شده است. این مطالعه بر اساس مرور مقالات مرتبط با تاثیر دورپای بهینه بر عملکرد دوچرخه سواران و با روش متاآنالیز انجام شده ا ست. بدین منظور در مدت زمان نزدیک به سه ماه بیش از چهل مقاله پژوه شی انجام شده بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۱ در این خصوص، مورد مطالعه و برر سی قرار گرفت. یافته ها نتایج متناقضی را در مورد دورپای بهینه نشان دادند که اصلی ترین دلیل این تناقضات این بود که دورپای بهینه در توان های خروجی بالا و پایین متفاوت هست. دورپای نرمال برای دوچرخه سواران حرفه ای ۸۵ تا ۹۵ گزارش شده است. دورپای نسبتا بالا یعنی بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ عملکرد را افزایش می دهد. با این حال، دورپای بالای ۱۲۰ م صرف انرژی و ضربان قلب را افزایش می دهد. با افزایش دورپا از ۷۰ به ۱۱۰، برون دهی قلبی(۳۴ در صد) و جذب اکسیژن(۱۵در صد) افزایش و اختلاف اکسیژن شریانی-وریدی (۱۴,۵ در صد) کاهش می یابد. افزایش دورپا حتی با توان خروجی یک سان منجر به پمپ ا سکلتی عضلانی موثرتری می شود که جریان خون عضلانی و بازگشت وریدی را افزایش می دهد. هرچند دورپای بهینه در مسیرهای مختلف و برای هر فرد متفاوت خواهد بود ولی به صورت کلی دوچرخه سواران با سیستم عضلانی قوی در دورپای نسبتا پایین و دوچرخه سواران با سیستم قلبی-عروقی کارآمد، در دورپای نسبتا بالا نتایج مطلوب تری به دست می آورند. پیشنهاد می گردد دوچرخه سواران جهت بهبود عملکرد، با ا ستفاده از دوچرخه کار سنج و سنسور ضربان قلب و تست زیر نظر متخصصین نسبت به پیدا کردن دورپای بهینه خود اقدام نمایند.

کلیدواژه ها:

دورپا ، دوچرخه سواری ، توان خروجی ، ضربان قلب