بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر بهوشیاری بر نشانه های اضطراب اجتماعی و تاب آوری دانش آموزان دختر مقطع متوسطه

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر بهوشیاری بر اضطراب اجتماعی و تاب آوری دانش آموزان دختر دوره متوسطه بود. بدین منظور، در یک روش تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل، ۴۰ دانش آموز دختر مقطع متوسطه با اضطراب اجتماعی بالا و تاب آوری پایین براساس نقطه برش پرسشنامه های هراس اجتماعی کانور و پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون و به صورت در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند. این افراد به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش ۲۰ نفره گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه تحت مداخله درمانی مبتنی بر بهوشیاری قرار گرفتند و گروه کنترل مداخله­ای دریافت نکردند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله پرسشنامه ها را پرکردند. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره مورد پردازش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که مداخله مبتنی بر بهوشیاری بر کاهش میزان اضطراب اجتماعی(۸۳/۱۷۳=F و ۰۰۱/۰=P) و افزایش تاب آوری (۵۷/۶۷=F و۰۰۱/۰=P) دانش آموزان تاثیر معناداری دارد. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که مداخله مبتنی بر بهوشیاری روشی موثر در تعدیل و تنظیم اضطراب اجتماعی و تاب آوری دانش آموزان دختر است.

کلیدواژه ها:

مداخله مبتنی بر بهوشیاری ، اضطراب اجتماعی ، تاب آوری