کاربرد مدلسازی در مدیریت رابطه پیوندی آب، غذا و انرژی

سه منبع حیاتی مهم آب، انرژی و غذا با یکدیگر در ارتباط هستند که ممکن است در فرآیند تولید و توزیع این منابع، اثرات زیست‏محیطی مانند انتشار گازهای گلخانهای نیز ایجاد شود. بنابراین در مدیریت ارتباط بین این سه منبع، کنترل انتشار گازهای گلخانهای از اهمیت ویژه‏‏ای برخوردار است. برنامه‏‏ریزی و مدیریت مناسب منابع محدود آب، انرژی و غذا برای تامین نیازهای اقتصادی و اجتماعی جامعه در راستای توسعه پایدار، همواره مسئله‏‏ای چالش برانگیز است. روش مدیریت رابطه پیوندی در راستای برقراری امنیت آب، انرژی و غذا، یک روش جامع‏‏نگرانه است که می‏تواند در تصمیم‏‏گیری‏ه‏ای سیاسی و اقتصادی یک منطقه مفید باشد. بنابراین برای شناسایی و بررسی تعاملات و برهم‏کنش‏‏های بین بخش‏‏های آب، انرژی و مواد غذایی لازم است از ابزارهای یکپارچه و جامعنگرانهای استفاده شود. در این مقاله، دیدگاه رابطه پیوندی در مدیریت یکپارچه منابع با رویکرد بهینه‏‏سازی معرفی می‏شود. در این راستا، یک مدل مدیریتی بهینه‏‏سازی پیوند آب، انرژی و غذا به‏‏صورت فرضی بررسی شد. در این مدل، تعاملات و برهم‏کنش‏‏های بین اجزای سیستم مانند تامین انرژی، تولید برق، تقاضای تامین آب، تولید مواد غذایی و همچنین کاهش اثرات زیست‏‏محیطی ارزیابی شد. نتایج بررسی‏‏ها در مدل‏سازی نشان داد که چگونه این نوع آنالیزها می‏‏تواند به تصمیم‏‏گیرندگان و ذی‏نفعان یک منطقه کمک کند تا تصمیمات مقرون به صرفه‏‏ای در مدیریت بهینه منابع آب، انرژی و غذا بگیرند.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، توسعه پایدار ، نیازهای اقتصادی و اجتماعی ، اثرات زیست محیطی