مهارت آموزی، توسعه سرمایه انسانی و اشتغال

یکی از بنیادی ترین وظایف آموزش عالی در جهان مدرن، تربیت نیروهای توانمند به منظور ارتقاء سطح کیفی و کمی نیروی انسانی در راستای توسعه و پیشرفت جامعه است. پژوهش های گذشته نشان دهنده آن است که در طی بیش از چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نظام علمی کشور در دو بخش توسعه ی کمی و کیفی، پیشرفت های قابل توجهی داشته است )صالحی عمران، 1397 (. اما به نظر می رسد امروزه انتقادهایی بر گسترش و توسعه آموزش عالی ایران مطرح گردیده است. این پژوهش به دنبال پاسخ به این سؤالات می باشد: چرا رشد و توسعه آموزش عالی در ایران مورد انتقاد قرار گرفت؟ راهکارهای برون رفت از این انتقادات در راستای دستیابی به کارآفرینی و اشتغال چیست؟ یکی از عوامل کلیدی که لازم است در این حیطه موردتوجه قرار گیرد ارتباط نظام های آموزش عالی با نظام کار و اشتغال است. این پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی با رویکرد یا ماهیت کیفی است. این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی تحلیلی تدوین شده است. در این پژوهش با مروری بر پژوهش های انجام شده در این زمینه عواملی که انتقاد بر آموزش عالی را باعث می شوند بررسی و مطرح گردید و سپس راهکارهایی جهت برون رفت از این انتقادات در راستای دستیابی به کارآفرینی و اشتغال را در سه بخش: خارج از نظام آموزشی )تولید ناخالص ملی و رشد اقتصادی(، بخش شناخت نظام تولید، بازار کار و اشتغال و ظرفیت های جدید، مطالعه آینده کار در ایران و بخش اصلاحات آموزشی ) ایجاد پیوند میان بازار کار و آموزش(. مهارت آموزی و صلاحیت محور کردن آموزش عالی ارائه گردید

کلیدواژه ها:

مهارت آموزی ، توسعه ، سرمایه انسانی ، اشتغال