سلامت شهر و مدیریت کاهش خطر؛ مبنایی برای بازآفرینی شهر

امروزه شهرها درحال توسعه و گسترش سریع هستند و به دلیل تجمع افراد و ضعف در مدیریت، در معرض خطرات طبیعی و مصنوعی مانند خشکسالی، سیل، زلزله و آتشفشان قرار دارند. ایران نیز به دلیل ویژگی های جغرافیایی و آسیب پذیری بالا، در رده خطر بالا قرار دارد و مسئله مدیریت و کاهش خطر بلایا همواره موضوعی چالش برانگیز در نظام سلامت کشور بوده است. بازنگری در شیوه هدایت توسعه شهرها و توجه به بازآفرینی و احیای فضاهای شهری برای ارتقای کیفیت زندگی شهروندان، افزایش تاب آوری شهری و ارتقای سطح سلامت شهروندان امری بسیار ضروری است. طراحی و اجرای طرح های بازآفرینی شهرها باید باتوجه به معیارهای کاهش خطر و افزایش سلامت صورت گیرد. با درنظرگرفتن این معیارها، طرح های بازآفرینی شهرها باید به گونه ای طراحی شوند که علاوه بر افزایش کیفیت زندگی و رفاه شهروندان، به کاهش خطر و افزایش سلامت نیز کمک کنند. با این رویکرد، می توان بهبود کیفیت زندگی و رفاه شهروندان را در کنار کاهش خطر و افزایش سلامت در شهرها به دست آورد؛ بنابراین در این مقاله تلاش شده بر پایه بحث سلامت و مدیریت کاهش خطر، معیارهایی که باید در بازآفرینی شهرها و طرح های توسعه آنها لحاظ شود، شناسایی و معرفی شوند. روش تحقیق در پژوهش حاضر، توصیفی - تحلیلی بوده و با مرور، دسته بندی و تحلیل مباحث، بر اساس داده ها و اطلاعات حاصله از مطالعه منابع کتابخانه ای و اسناد مربوطه، چارچوبی مفهومی و معیارهایی برای بازآفرینی شهر و طرح توسعه آن معرفی گردیده است.

کلیدواژه ها:

سلامت ، بازآفرینی ، مدیریت کاهش خطر ، شهر