مقایسه درک استعاره های جهتی در افراد دوزبانه مبتلا به اوتیسم بزرگسالی با همتایان دوزبانه سالم و تاثیر ۲۰ جلسه روش تدریس شناختی بر آن (با تاکید بر مهارت نوشتاری)

تاکنون در پژوهش های اختلال اوتیسم، ویژگی های زبان نوشتاری به صورت دقیق بررسی نشده است. آموزش واژگان و درک جمله برای درمان این بیماران ضروری است. با توجه به طیف وسیع و متنوع این بیماران، این آموزش ها در گروه های زبانی مختلفی باید مورد بررسی قرار بگیرد. این مساله در آموزش زبان های خارجی به این افراد نیز باید مورد توجه قرار گیرد. هدف از پژوهش حاضر، درک استعاره های جهتی در افراد دوزبانه مبتلا به اوتیسم بزرگسالی در فارسی آموزان با همتایان دوزبانه سالم و بررسی تاثیر ۲۰ جلسه روش تدریس شناختی بر آن است. به دلیل اهمیت موضوع و عدم توجه کافی به این مساله، لزوم این بررسی احساس می شود.در این پژوهش ۲۰ فارسی زبان مقیم خارج از کشور با پیشینه دوزبانگی (انگلیسی-فارسی) و با سن تقویمی ۲۵-۲۰ سال از مراکز آموزش زبان فارسی انتخاب شدند. در ابتدا از همتایان سالم آزمون بسندگی زبان فارسی به منظور ارزیابی آشنایی با زبان فارسی و از گروه دارای نشانگان اوتیسم با عملکرد بالا، آزمون سنجش رشد زبان نیوشا به منظور ارزیابی میزان آشنایی با زبان فارسی گرفته شد. این آزمون ها تفاوت معناداری را میان دو گروه نشان داد. در ادامه نیز پس از ۲۰ جلسه تدریس با روش شناختی به هر دو گروه، نگارش آنها با هدف ارزیابی میزان درک استعاره های جهتی مورد مقایسه قرار گرفت. پس از ۲۰ جلسه مداخله با روش تدریس شناختی، مقایسه درک استعاره های جهتی دو گروه در هر سه مورد درک استعاره دیداری، شنیداری و درک کلی استعاره های جهتی معنادار بود (p‹۰/۰۵). تدریس با روش شناختی منجر به تقویت فعالیت همزمان نورونی و اکنش مشترک مربوط به زبان در مغز می شود. پس از ۲۰ جلسه آموزش فوق، در هر دو گروه بهبودی بارزی در نگارش دیده شد. همچنین مقایسه میان دو گروه قبل و بعد از درمان نشان داد که تفاوت این دو گروه کمتر شده است. این مساله نشان می دهد که میزان بهبودی در آزمودنی های مبتلا به اختلال اوتیسم بیشتر بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم فارسی آموز در هر دو جنبه دیداری و شنیداری استعاره ضعف جدی دارند. این پژوهش نشان داد روش تدریس شناختی در بهبود درک این پدیده تاثیر قابل توجهی دارد.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، دوزبانه ، زبان ، استعاره های جهتی ، روش تدریس شناختی