اثربخشی درمان شناختی_ رفتاری بر بازداری رفتاری، مشکلات یادگیری و خودکارآمدی تحصیلی

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی درمان شناختی_ رفتاری بر بازداری رفتاری، مشکلات یادگیری و خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص بود. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل و انتساب تصادفی بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص مقطع ابتدایی ششم شهر بابل سال ۱۴۰۱ بودند. نمونه آماری در این پژوهش شامل ۳۰ دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص (۱۵ نفر برای گروه کنترل، ۱۵ نفر برای گروه آزمایش) که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بازداری رفتاری کارور و وایت، پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی پاتریک و همکاران و پرسشنامه مشکلات یادگیری ویلکات و همکاران بود. در این پژوهش برای تجزیه وتحلیل داده های به دست آمده و برای بررسی همه فرضیه ها و تعیین تاثیر مداخله بر روی گروه آزمایش و ارزیابی تفاضل نمرات سه گروه در فاصله پیش آزمون و پس آزمون ابتدا از KS جهت نرمال بودن داده و سایر مفروضه های تحلیل کوواریانس و مانکوا، استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که درمان شناختی_ رفتاری بر بازداری رفتاری، مشکلات یادگیری و خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی_ رفتاری ، بازداری رفتاری ، مشکلات یادگیری ، خودکارآمدی تحصیلی ، اختلال یادگیری خاص.