نقش خودتنظیمی یادگیری بر هیجان تحصیلی دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر هیجان تحصیلی دانش آموزان با ناتوانی های یادگیری بود. نتایج پژوهش ها بیانگر آن است که کودکان دارای ناتوانی یادگیری دانش آموزان با مشکلات یادگیری ، به درونی سازی تجربیات منفی خود در مدرسه گرایش داشته و اغلب به دلیل اینکه در یادگیری دچار مشکلات بیشتری نسبت به همسالان خود هستند، درباره موفقیت تحصیلی شان تردید دارند. کودکان مبتلا به ناتوانی های یادگیری به دلیل پایین بودن سطح تفکر انتزاعی ، قادر به بیان هیجانات و احساسات خود نیستند، سرکوب و عدم مهارت در بیان احساسات به ویژه از نوع منفی آن بهداشت روانی کودک را به مخاطره می اندازد، باعث ایجاد اضطراب و تنیدگی روان شناختی شده، از عواطف مثبت و سازگاری فرد می کاهد. از این رو پیدا کردن راهی که کودک را قادر نماید به شیوهای غیر از بیان کلامی هیجانات خود را بروز نماید کاملا ضروری به نظر می رسد. ازاینرو بسیارمهم به نظرمی رسد، مداخلات متمرکزبرایجاد توانایی یادگیری در دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری ، نه تنها راهکارهایی برای خودتنظیمی و کنترل روند یادگیری را آموزش دهند، بلکه بر انگیزه دانش آموزان نیز تمرکز کنند. مسلما، چنین مداخلاتی باید باهدف پرورش باورهای مثبت دانش آموزان درمورد توانایی آنها درمدیریت فرآیند یادگیری باشد. علاوه براین یادگیری خودتنظیمی به موضوعی مهم درزمینه های آموزش وپرورش وروانشناسی تبدیل شده است . طبق نتایج تحقیقات به نظر می رسد که آموزش راهبردهای خودتنظیمی یادگیری می تواند به عنوان یک روش مداخله ای مناسب برای تنظیم هیجان تحصیلی در دانش آموزان دارای ناتوانی های یادگیری به کار رود.

کلیدواژه ها:

راهبردهای خودتنظیمی یادگیری ، هیجان تحصیلی ، ناتوانی یادگیری