بررسی رابطه اضطراب و کمال گرایی با میزان تاب آوری در دانش آموزان پسر

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه میان اضطراب و کمالگرایی با میزان تاب آوری در دانش آموزان پسر ناحیه ۴ شهرستان مشهد بود. پژوهش حاضر از دسته پژوهش های توصیفی از نوع همبستگی -کاربردی است ، جامعه آماری این پژوهش را تمامی دانش آموزان پسر ناحیه ۴ مشهد که در مقطع نهم در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲مشغول به تحصیل بودند، تشکیل دادند که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۱۵۰ دانش آموز انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده های این پژوهش شامل سه پرسشنامه کمالگرایی هویت و فلت (۱۹۹۱)، اضطراب بک (۱۹۹۸) و مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) بود. که با کمک آمار توصیفی (شامل میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (همبستگی رگرسیون ) تجزیه و تحلیل گردید. نتایج بدست آمده بطور کلی نشان داد که بین اضطراب و کمالگرایی با تاب آوری رابطه معناداری وجود دارد به گونه ای که اضطراب ۲۵ درصد و کمالگرایی ۳۷درصد از واریانس تاب آوری را پیش بینی می کند. بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که دانش آموزان دارای اضطراب بالاتر و کمالگرایی بیشتر به احتمال بیشتری نسبت به سایر دانش آموزان تاب آوری کمتری دارند و نیازمند تمرین و مداخلات لازم جهت اصلاح این دو متغیر یعنی اضطراب و کمالگرایی وبهبود میزان تاب آوری دانش آموزان میباشد، همچنین پیشنهاد میگردد که با ارتقا و افزایش میزان تاب آوری و آموزش مهارت های لازم تاب آوری به دانش آموزان ، میزان اضطراب و کمالگرایی دانش آموزان را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، کمالگرایی ، تاب آوری ، نوجوانان ، دانش آموزان پسر