بررسی الگوهای شهرسازی بر پایه آموزههای اسلامی دوره ایلخانی

معماری و شهرسازی ایرانی و اسلامی علاوه بر موقعیت طبیعی و ویژگی های ریخت شناسی ، بازتابدهنده ساختارهای اقتصادی ، سیاسی ، فرهنگی ، اجتماعی هست که در کالبد بناهای آن در قالب اصولی قابل برداشت است . از زمان ورود اسلام به ایران، شاهد دگرگونی وسیعی در شکل ، محتوا و محل اجرای این هنرها در معماری هستیم که ناشی از بستر اجتماعی و مذهبی جوامع است . از زمان پیدایش اسلام در ایران شاهد تغییرات گسترده کالبدی و غیر کالبدی در معماری مساجد بوده ایم . در دوره ایلخانی نیز شاهد ادامه ی تغییرات بودیم . دوره ی ایلخانی ابتدا با ویرانی های شدید شروع شد ولی با ورود وزیران لایق ایرانی و همچنین به اسلام گرویدن شاهان ایلخانی پیشرفت پیش از پیش در معماری مساجد رخ داد. فضاهای شهری بخشی از فضاهای باز و عمومی شهرها هستند که به نوعی تبلور ماهیت زندگی جمعی می باشند. یعنی جایی که شهروندان در آن حضور دارند . فضایی که به همه مردم اجازه می دهد که به آن دسترسی داشته باشند و در آن فعالیت کنند. ماهیت فضاهای عمومی آن است که به راحتی قابل دسترسی باشند و شامل فضاهای بسته بدون سقف یا مسقف ساختمانهای مذهبی و سازمانهای مدنی می شوند. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی است که از طریق مطالعه ی کتابخانه ای و یافته های میدانی و عکس برداری از مساجد ایلخانی انجامشده است . ابتدا تاریخچه مختصری از تحولات تاریخی دوره ایلخانی ذکرشده شود. سپس محتوای کالبدی بناها ازجمله آرایه ها و تزئینات ایوانها، سردر، گنبد که جنبه نمادین دارد تحلیل شده است .