اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری بر نگرش به خیانت زوجین

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری بر نگرش به خیانت زوجین بود. این پژوهش پیش بینی از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زوجین شهرستان آمل در سال ۱۴۰۱ بودند که ۴۰ نفر (گروه آزمون ۲۰ نفر و گروه گواه ۲۰ نفر) به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ۱۲ سوالی نگرش به خیانت زناشویی واتلی (۲۰۰۸) است . به منظور انجام زوج درمانی شناختی رفتاری از پروتکل زوج درمانی شناختی رفتاری (داتیلیو، ۲۰۰۹) استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از فنون آمار توصیفی (جداول و نمودارهای فراوانی )، و آمار استنباطی (آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن متغیرها و آزمون تحلیل کوواریانس ) در نرم افزار ۲۲SPSS. استفاده شد. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که میانگین نگرش به خیانت زوجین قبل از زوج درمانی شناختی رفتاری که به ترتیب برابر با ۳.۷۷ و ۴۵.۳۰ و بعد از زوج درمانی شناختی رفتاری که به ترتیب برابر با ۷۷.۳۹ و ۵۵.۴۲ می باشد. بنابراین می توان گفت که زوج درمانی شناختی رفتاری تاثیر مثبتی بر کاهش نگرش به خیانت زوجین داشته است .

کلیدواژه ها:

زوج درمانی شناختی رفتاری ، نگرش به خیانت زناشویی ، تاب آوری ، خودکارآمدی ، مادر نخست باردار.زوج درمانی شناختی رفتاری ، نگرش به خیانت .