ضرورت توسعه رشته های آموزش علوم در دوره های کارشناسی ارشد و دکترای تخصصی

یکی از عوامل موثر بر کارآیی و اثربخشی نهادهای تعلیم و تربیت وجودمتخصصان آموزش علوم است. به همین دلیل تربیت متخصص آموزش علوم (Science Education) مورد توجه  اغلب نظام های تعلیم و تربیت کشورهای پیشرفته جهان قرارگرفته است. (Lewin. ۲۰۰۰) این رشته ها در بسیاری از کشورهای توسعه یافته جهان از تنوع نسبتا زیاد و پیشینه طولانی برخوردار است اما در دانشگاه های ایران تاکنون دردوه های کارشناسی ارشد، آن هم در رشته های محدودی شامل آموزش فیزیک،آموزش ریاضی، آموزش زبان انگلیسی، آموزش زبان فرانسه، آموزش زبان فارسی برای غیرفارسی زبان ها و آموزش پزشکی آموزش پرستاری دایر شده است. محتوای اصلی برنامه درسی رشته های آموزش علوم در دوره های تحصیلات تکمیلی بسیاری ازدانشگاه ها مجموعه ای از درسهای تخصصی علوم، تعلیم وتربیت و تمرین معلمی و روش تحقیق در علوم رفتاری است.  مهمترین کارکرد فارغ التحصیلان رشته های آموزش علوم، تربیت پژوهشگر درنظام های آموزشی اعم از عمومی یا عالی است.  بدیهی است آموزش معلمان و محققان حرف های مستلزم وجود سطح قابل قبولی از دانش موضوع و همچنین پایه های نظری یادگیری و ماهیت آن در علوم و مهارتهای تحقیق م یباشد. رشته های آموزش علوم به مثابه رشته های در هم تنیده(interdisciplinary) با ترکیب منطقی یک موضوع علم با مباحث تعلیم و تربیت و آمار وروش تحقیق سازماندهی میشود. به عنو ان مثال، مباحث علم فیزیک، روشهای آموزش فیزیک و روشهای تحقیق در آموزش فیزیک محورهای اصلی دوره ی کارشناسی ارشد ودکترای رشته ی آموزش فیزیک را شکل میدهند که برای هر یک از این محورها درسها وفعالیتهایی برای دانشجویان پیش بینی می شود.  عدم توسعه رشته های آموزش علوم در دوره های تحصیلات تکمیلی دانشگاه های کشور خلاء محسوسی را در نظام آموزش عمومی و آموزش عالی ایجاد نموده است به ط وری که پژوهشگر حرف های برای تحقیق در آموزش علوم دردانشگاه های کشور نادر و بعضا نایاب است. تاسیس رشته های آموزش علوم پایه، علوم مهندسی، آموزش زبان و ادبی ات فارسی، آموزش معارف اسلامی، در دوره های تحصیلات تکمیلی یک ضرورت جدی برای نظام آموزشی کشور به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

آموزش علوم ، تحصیلات تکمیلی ، برنامهریزی درسی ، یاددهی و یادگیری ، پژوهش در آموزش ، تربیت معلم ، رشته های تلفیقی ، توسعه علمی و تولید دانش