تحلیلی بر توانایی همدلی قومی فرهنگی در کلان شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی توانش همدلانه قومی فرهنگی در کلان شهر تهران انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش ۱۵۶۹۹۰ نفر از شهروندان پنج منطقه در پهنه جغرافیایی کل شهر تهران بود. حجم نمونه برابر ۵۵۳ نفر برآورد و به روش طبقه ای متناسب با حجم انتخاب گردیدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه همدلی قومی فرهنگی وانگ و همکاران (۲۰۰۳) بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل خوشه ای با ضابطه اطلاعات آکائیکه (AIC)، آزمون تی تک راهه و تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج نشان داد به طور کلی توانایی همدلی قومی و فرهنگی در کلان شهر تهران از متوسط بالاتر بود و براساس توانایی همدلی دو گروه را می توان از یکدیگر متمایز کرد. در گروه اول میانگین همه ابعاد به جز پذیرش تفاوت های فرهنگی از متوسط به بالا قرار داشت. این در حالی است که در گروه دوم آگاهی و پذیرش تفاوت های فرهنگی در سطح متوسط به بالا قرار دارد. در گروه اول بیان احساس همدلانه میانگین بیشتری نسبت به گروه دوم داشت. بر این اساس می توان گروه اول را احساس گرا و گروه دوم را عمل گرا نامید. در هر دو گروه پذیرش تفاوت های فرهنگی اهمیت پیش بینی کنندگی بالاتری نسبت به سایر عوامل دارد. نتایج این تحقیق به طور تلویحی، غلبه همدلی احساسی نسبت به همدلی عمل گرا در کلان شهر تهران را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

همدلی ، فرهنگ ، قومیت ، همدلی قومی فرهنگی ، کلان شهر