مقایسه اثربخشی رویکردهای زوج درمانی گاتمن و هیجان محور بر سازگاری زوجها در خانواده

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی دو رویکرد زوج درمانی گاتمن و هیجان محور بر بهبود سازگاری زوجها در خانواده انجام شد که در پژوهشهای جدید در جهان اثربخشی معناداری بر بهبود سازگاری زوجها داشته ­است. سازگاری زوجها یکی از مهمترین عوامل در سلامت و شادکامی زندگی آنان در خانواده است. طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون پیگیری با گروه گواه است. ۴۸ نفر (۲۴ زوج) مراجعه کننده به درمانگاه­های مشاوره آموزش و پرورش شهر تهران به شیوه نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش گاتمن (۸ زوج ۱۶ نفر) و هیجان­محور (۸ زوج ۱۶ نفر) و یک گروه گواه (۸ زوج ۱۶ نفر) تقسیم شدند. هر یک از گروه­های زوج­درمانی گاتمن و هیجان­محور، تحت ده جلسه درمانی و گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفتند. برای سنجش میزان سازگاری زناشویی از پرسشنامه اسپانیر (۱۹۷۶) استفاده شد. داده­ها با استفاده از آزمون­ تحلیل واریانس آمیخته تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که در مرحله پیش­آزمون پس­آزمون زوج­درمانی با رویکرد گاتمن نسبت به رویکرد هیجان محور دارای اثربخشی بیشتری در افزایش میزان سازگاری زوجها است. به علاوه در مرحله پس­آزمون پیگیری تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰< P) که بیانگر پایداری تغییرات مداخله است. از این رو براساس یافته­های پژوهش می­توان گفت که رویکرد درمانی گاتمن، الگویی اثربخش در بهبود تعارضات زوجها است و می­تواند به عنوان یکی از روشهای درمانی و یا آموزشی در برنامه­های زوج درمانی به کار برده شود.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی گاتمن ، زوج درمانی هیجان محور ، سازگاری زناشویی