تاثیر آموزش شکل دهی توجه بر تقویت توجه رانندگان حادثه دیده

هدف: پژوهش حاضر با هدف مطالعه اثر بخشی یک برنامه تمرین دیداری و شنیداری بر تغییر توانایی توجه متمرکز و پراکنده و زمان واکنش به آنها بر روی گروهی از رانندگان حادثهدیده انجام شد. روش:در این مطالعه شبهآزمایشی، ۶۴ راننده با بیش از دو سال سابقه رانندگی فعال و بیش از یک حادثه  رانندگی با تقصیر، بصورت تصادفی، به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. توجه انتخابی و تقسیم توجه آنها با آزمونهای توجه متمرکز و پراکنده و آزمون استروپ سنجیده شد. سپس کارکردهای توجه گروه آزمایش در مدت سه هفته و طی پنج جلسه تمرینی تقویت شد. یک و دو هفته بعد از آموزش، توجه هر دو گروه دوباره مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با تحلیل کوواریانس و اندازه های مکرر مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: تحلیل نتایج حاکی از تفاوت معنادار بین گروه آزمایش و شاهد در میزان پاسخ صحیح همخوان و ناهمخوان استروپ(P≤۰/۰۰۱)، پاسخ صحیح در توجه، متمرکز و پراکنده (P≤۰/۰۰۱)، زمان واکنش در همخوان (P≤۰/۰۰۱) و ناهمخوان (P≤۰/۰۲) و توجه متمرکز (P≤۰/۰۴) و پراکنده (P≤۰/۰۱) بود. نتیجه گیری: این برنامه توانایی تقسیم توجه و توجه انتخابی و زمان واکنش را بهبود بخشید، اما تقویت توجه، دلیلی بر بهبود رانندگی و کاهش خطر تصادف نیست که البته بررسی این موضوع نیازمند تحقیق با پیگیری درازمدت است.

کلیدواژه ها:

Reinforcement of Attention ، Selective Attention ، Divided Attention ، Car Crashes ، تمرین تقویت توجه ، توجه انتخابی ، تقسیم توجه ، تصادف های رانندگی