میلاد پوربابا - کارشناس شهرداری رشت، کارشناس ارشد معماری دانشگاه اسلامی واحد نور
مهیار پیرباوقار - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان

معلولیت و ناتوانی جسمی امری است که تمام جوامع با آن روبرو هستند. برنامه ریزی برای معلولین و ناتوانان جسمی یکی از ضروریات هر جامعه به خصوص جامعه ی ما است. همچنین تامین شرایط انسانی، از مهم ترین عوامل جذب افراد کم توان و ناتوان به خصوص معلولین در جامعه به شمار می رود و ایجاد اتحاد و همبستگی با آنها را امکان پذیر میسازد. سازمان بهداشت جهانی در سال ۱۹۸۱ توانبخشی را اولین پاسخ به ناتوانی و معلولیت تعریف کرده است. و یکی از مسائلی که در توانبخشی اجتماعی بررسی می شود, مناسب سازی معابر و اماکن شخصی و اجتماعی است که می تواند در خودکفایی و بهبود روانی معلول و افراد کم توان های جسمی و در بازگرداندن او به زندگی نقشی مهم داشته باشد.به منظور دستیابی به را ه حل های مناسب سازی, ابتدا برای آشنایی با نیازهای فرد معلول آشنا و سپس به شناخت مشکلات محیط شهری در ارتباط با فرد معلول از جمله مسائل معابر شهری ,تجهیزات شهری و... پرداخته شود. برای دستیابی به روش مناسب سازی معابر, در ابتدا مشکلات شبکه معابر پیاده و شبکه ارتباطی پیاده و سواره در منطقه مورد بررسی برای افراد معلول شناسایی می شوند. سپس راهکارهای بهسازی و نوسازی به صورت جداگانه و به عنوان ضوابط و توصیه ها بیان می گردد. در مبحث خصوصیات فیزیکی سطح, عرض, جنس, و شیب طولی و عرضی و در بخش موانع فیزیکی, موانع موقت و موانع دائم بررسی می شوند. در زمینه تجهیزات شهری نیز مسائل مهم ترین تجهیزات مورد استفاده شامل مبلمان شهری، ایستگاه اتوبوس, سطل زباله ،آب خوری و درنهایت علائم شهری و نورپردازی شناسایی و درنهایت ضوابط و توصیه های طراحی مناسب این تجهیزات بیان می گردد.

مناسب سازی، معلولان، فضاهای شهری